ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΡΙΤΣΑΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Ευχαριστούμε τον κύριο Παπαδόπουλο.
Ο κ. Βασίλης Οικονόμου από τη Νέα Δημοκρατία έχει το λόγο.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: Πραγματικά έχει ενδιαφέρον η συζήτηση και με τους εκπροσώπους των φορέων των εργαζομένων, οι οποίοι μπορούν να μεταφέρουν και ένα κλίμα σε σχέση με τους χρήστες των υπηρεσιών υγείας, δηλαδή, με τους ανθρώπους οι οποίοι είτε από τη μεριά των εργαζομένων στο χώρο υγείας είτε με την ευρύτερη έννοια, αλλά κάνοντας χρήση αυτών των υπηρεσιών, πρέπει να έχουμε και τη δικιά τους εικόνα σε σχέση με το πώς λειτουργεί το σύστημα υγείας και ειδικότερα το φάρμακο που είναι και η Επιτροπή μας.
Εγώ αυτό το οποίο θέλω να επιστήσω την προσοχή και να το βάλω στην συζήτηση, ως ένα στοιχείο προβληματισμού και για την Επιτροπή, αλλά και για τους φιλοξενούμενους, είναι αυτό το οποίο έχω αναφέρει, κύριε Πρόεδρε, αρκετές φορές, σε σχέση με τη φαρμακευτική δαπάνη και πώς αυτή ουσιαστικά αναλύεται και πως μετακυλίεται το βάρος από το δημόσιο κρατικό επίπεδο, το οποίο ήτανε 2 δισ. 800 εκατ. το 2014, για να έρθει στο 1 δισ. 945 εκατ. που είναι τώρα η δαπάνη η εξωνοσοκομειακή, η αποζημιούμενη από τον ΕΟΠΥΥ.
Με μια όμως διαφορά, η μείωση αυτής της δαπάνης έχει μετακυλήσει στις πλάτες της βιομηχανίας θυμίζω ότι το claw back ήταν 200.000.000 το 2014 τώρα είναι 800.000.000 συν 600.000.000 και –αυτό θέλω να σχολιάσετε ιδιαίτερα-ότι το 2014 η συμμετοχή των ασθενών στην υπόθεση φάρμακο ήταν 600.000.000 σήμερα είναι 870.000.000, δηλαδή, έχουμε 270.000.000 το χρόνο περαιτέρω επιβάρυνση στη συμμετοχή. Αυτός ο λογαριασμός κάνει 3 δισεκατομμύρια εξακόσια εκατομμύρια το 2014 και 3 δισεκατομμύρια εξακόσια εκατομμύρια και το 2018. Δηλαδή, η δαπάνη είναι ουσιαστικά ίδια. Απλά τα μερίδια έχουν αλλάξει εις βάρος, δηλαδή το κράτος, φαίνεται ότι έχει ελαφρυνθεί σε σχέση με τις δαπάνες του αλλά αυτή η ελάφρυνση έχει πέσει στις πλάτες του ασθενούς και στις πλάτες της βιομηχανίας. Και η μια και η άλλη πλάτη, είναι στοιχεία που πρέπει να τα αναλύσουμε για να δούμε ότι η βιομηχανία-μιλάμε πια για καθαρά αντιαναπτυξιακή συμπεριφορά και λογική-με ένα τέτοιο δυσβάστακτο claw back που μαζί με το rebate φτάνει κοντά στο 1,5 δισεκατομμύριο, μας καθιστά πρωταθλητές σε τέτοιου είδους οριζόντιες επιβαρύνσεις για την βιομηχανία με ότι αυτό συνεπάγεται για την ανάπτυξή της και τις δυνατότητές της ειδικά για το ελληνικό φάρμακο και το γενόσημο ελληνικό φάρμακο. Και βέβαια, για την επιβάρυνση που έχει ο ασθενής. Κοινωνική πολιτική λοιπόν εις βάρος του ασθενή.
Δεν είναι κοινωνική πολιτική όταν τον επιβαρύνεις με 270.000.000 το χρόνο. Δηλαδή, σε μια 4ετία 1 δισεκατομμύριο έχει πληρώσει ο Έλληνας ασθενής περαιτέρω τα οποία φαίνεται από τη μια μεριά ότι τα έχει γλιτώσει το κράτος μας αλλά τα έχουμε μοιράσει στις πλάτες των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων κατά κόρων. Αυτό που είπαμε και πραγματικά έγινε αυτή η συζήτηση στην Συνέδριο που έκανε η Ελληνική Ομοσπονδία Καρκίνου, δηλαδή, είναι οι φορείς των ασθενών για το καρκίνο που ήμασταν μαζί με τον κύριο Παπαδόπουλο. Η συζήτηση είναι η εξής, τα θεραπευτικά πρωτόκολλα υπάρχουν είναι δεδομένο είναι γνωστά και για τα ογκολογικά πρωτόκολλα και τα άλλα 55 για τις βασικές ασθένειες και σειρά ασθενειών. Το ζήτημα είναι η εφαρμογή των πρωτοκόλλων σε σχέση με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση κύριε Πρόεδρε. Δηλαδή, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση σκέτη ως διαρθρωτικό μέτρο και ως μέτρο μεταρρυθμιστικό, δεν έχει νόημα γιατί είναι απλά μια καταγραφή. Ο συνδυασμός ηλεκτρονικής συνταγογράφησης με τα θεραπευτικά πρωτόκολλα για τη συνταγογράφηση έχει ένα ενδιαφέρον για την ουσία της συνταγογράφησης και της ποιότητας της θεραπευτικής πορείας των ασθενών.
Με δύο λόγια δηλαδή, όταν τα ογκολογικά θεραπευτικά πρωτόκολλα δεν είναι σε λειτουργία, υπάρχει ένα πρόβλημα γιατί τα ογκολογικά φάρμακα είναι τα πιο ακριβά. Δεν είναι τυχαίο κατά τη άποψη μου ότι το μεγάλο σκάνδαλο που όλοι παρατηρήσαμε το προηγούμενο διάστημα στα νοσοκομεία με τις κλοπές φαρμάκων ήταν όλα πάνω στο ογκολογικό φάρμακο. Έτσι όπως αποκαλύφθηκε με μια συμμορία που αλώνιζε στα δημόσια νοσοκομεία και έκλεβε το ογκολογικό φάρμακο γιατί είναι το ακριβό φάρμακο. Άρα λοιπόν, εκεί έχει μεγαλύτερη σημασία αν θέλεις να κάνεις ρίξεις, τομές και διορθωτικές παρεμβάσεις όταν μπεις κατά βάσιν στο ογκολογικό φάρμακο. Και όπως είπαμε και συμφωνήσανε όλοι οι παράγοντες ειδικά στο χώρο του καρκίνου, δεν έχουμε μητρώα, δεν έχουμε τα πρωτόκολλα.
Δηλαδή, σήμερα, αν έρθουμε και συζητήσουμε ποιοι είναι οι ασθενείς του καρκίνου στη χώρα μας και ποια είναι η δαπάνη για τον καρκίνο, όλοι κάνουμε εκτιμήσεις. Μας παρουσίασαν πίνακες, οι οποίοι ήταν όλοι κατ’ εκτίμηση – καμία ανάλυση πάνω σε δεδομένα. Χωρίς να έχεις δεδομένα δεν μπορείς να κάνεις πολιτική κατά την άποψή μου. Επομένως, το ζήτημα είναι η μετακύλιση της δαπάνης στις πλάτες των ασθενών με την αύξηση της συμμετοχής, που είναι σαφέστατη, το κομμάτι ειδικά του καρκίνου με τα ογκολογικά φάρμακα και η έλλειψη πρωτοκόλλων, αυτήν τη στιγμή, για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα ανάχωμα στη σπατάλη και πόρων και κακής θεραπείας.
Καταλαβαίνετε, βέβαια, κύριε Πρόεδρε, ότι το πρόβλημα της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης και των θεραπευτικών πρωτοκόλλων συνταγογράφησης απαντά και σε ένα μεγάλο ζήτημα της τιθάσευσης της δαπάνης. Δηλαδή, θα ήθελα να μου το εξηγήσετε κιόλας για να ακούσουμε και την άποψή σας, πώς τα 4 εκατ. συνταγές του μήνα πήγαν στα 6 εκατ.. Δηλαδή, 20 εκατ. παραπάνω συνταγές δεν είναι μια υπόθεση η οποία πρέπει να προβληματίσει επί το πλείστον όλη την επιστημονική κοινότητα των επαγγελματιών υγείας, τον πολιτικό κόσμο και τους τεχνοκράτες; Τι έχει γίνει, δηλαδή; Έπεισε καμία μεγάλη επιδημία στη χώρα; Κάποιες επιδημίες μπορούμε να τις πούμε και να τις εξηγήσουμε, αλλά όχι για να δικαιολογήσει ξαφνικά αυτήν την εκτόξευση και των συνταγών και της δαπάνης. Αυτά ήθελα να πω. Έθεσα αυτά τα δύο σημεία, τα οποία μπορούν να βοηθήσουν και τη συζήτηση περαιτέρω.
